De les van Terlouw

Hypocrieter dan GeenStijl krijg je het niet in deze wereld. Het is de generatie van Jan Terlouw die volgens dit ranzige blog het wantrouwen in de samenleving heeft gebracht. Welnu dat is onjuist. Het is exact de journalistieke vorm van GeenStijl die is begonnen met het altijd waar wijzen op criminele Marokkaantjes. Van dat blog zijn termen als “bontkraagjes” en “Finnen” afkomstig. Want alles moest “benoemd” kunnen worden, behalve natuurlijk de eigen hypocrisie. Geen wonder dat juist dit blog moest reageren op de hartekreet van Terlouw, mild voor hun doen, maar wel afwijzend.

Waar Terlouw terecht op wees was op de versplintering in de politiek en vooral het ontbreken aan ethisch besef. Een kamerlid die via een politieke partij gekozen is en zich niet meer kan vinden in het beleid van deze partij moet zich niet afsplitsen maar opstappen. In die zin zijn alles zes de eenmansfracties in de Tweede Kamer plucheplakkers die de democratie geen dienst bewijzen. En ja deze trend is begonnen met Wilders en dus was de toespraak van Terlouw een zeer indirecte verwijzing naar de oprichter van de PVV. Het gebrek aan ethisch besef illustreerde hij met de verkiezing van Trump die zijn winst te danken heeft aan het niet-integer zijn van zijn tegenstander Hillary Clinton.

De oproep van Terlouw was even simpel als oprecht: politiek moet weer integer zijn en het voorbeeld geven aan de maatschappij. Een versplinterd politiek krachtenveld dat regelgeving gevuld met wantrouwen de wereld instuurt verdeelt de maatschappij. Een politiek die wijst naar Marokkanen, moslims, vluchtelingen en die discriminatie niet eenduidig veroordeelt verbindt niet, zaait wantrouwen. Vertrouwen begint met het goede voorbeeld geven, inclusief zijn, politiek is leiden niet volgen. Moeilijker was het niet, als je het WILT horen.